Nagroda Roku ZPAP za 2020
Promna Marlena − Ogród naturalny
Nagroda Roku ZPAP za 2021
prof. Kortyka Stanisław – Obrazy (1981-2021)
80-lecie urodzin, 52-lecie pracy artystycznej
prof. Wołczuk Marian – Malarstwo
prof. Kazimierz Pawlak, Projekt 4.0
Teresa Buczyńska – Malarstwo...
Agnieszka Cecylia Kazała, Malarstwo, batik
27 czerwca 2015, godz. 15. Muzeum Narodowe we Wrocławiu. Krystyna Cybińska – artystka, legenda ceramiki wrocławskiej, profesor Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu – będzie gościem kolejnej edycji Plejada artystów współczesnych. Obejrzymy prace artystki na wystawie Polska sztuka współczesna oraz film z monograficznej wystawy prof. Cybińskiej Wyrobisko, Muzeum Karkonoskie w Jeleniej Górze, 2012. Więcej prac: Konteksty.
19 czerwca – 13 września 2015. Warszawa, Galeria Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki. Warszawa, pl. Małachowskiego 3. Wystawa – Dzikie Pola – prezentuje dzieła sztuki, filmy, fotografie dokumentalne i obiekty oraz rejestracje dźwiękowe: około 500 obiektów z dziedziny sztuk wizualnych, architektury, urbanistyki, teatru, filmu, designu, życia codziennego we Wrocławiu od lat 60. po współczesność. Foto. Więcej: info o wystawie.
26 czerwca – 6 sierpnia 2015. Galeria Miejska we Wrocławiu, ul. Kiełbaśnicza 28. Czwarty wymiar kreski – prace Harlandera i Ślanego zebrane pod wspólnym mianownikiem, jaki wyznaczyła kreska – jeden z najistotniejszych aspektów rysunku, malarstwa oraz sztuki w ogóle. Mimo podążania przez Harlandera i Ślanego skrajnie odmiennymi życiowymi drogami, ich prace łączy fundamentalne podobieństwo w wadze przypisywanej kresce/linii i jej relacjom z trójwymiarem oraz sferą duchową. Marcin Harlender to twórca działający na uboczu wrocławskiego środowiska artystycznego. Od lat konsekwentnie szuka własnego miejsca we współczesnej sztuce, radykalnie prezentując swoje przemyślenia z zakresu filozofii i historii sztuki przy pomocy farby i pędzla, a także performansów, instalacji oraz happeningów. Artystyczne poczynania Marcina Harlendera bardziej przypominają działalność malarzy wyklętych rodem z paryskiej cyganerii niż grzecznych plastyków drugiej dekady XXI wieku. Prezentowane są obiekty malarskie z pogranicza abstrakcji i figuracji. Twórczość Harlandera wyróżnia to, że poprzez zestawienie kolorów i form potrafi wykrzesać nowe wartości z przedmiotów, które od wielu lat niczemu nie służą. Intencja malarza wiąże się z chęcią pokazania wpływu obrazu na otoczenie, stąd też artysta rzadko wykorzystuje tradycyjne podłoża. Do malowania swoich znaków używa fragmentów mebli, kartonów, banerów, szuflad, desek do prasowania i wielu innych starych lub niepotrzebnych przedmiotów, często ubarwiając je farbą, również wyłowioną ze śmietniska. Obrazy Harlendera, powstające za sprawą prostych środków, nadają tytułowej kresce wielowymiarowość, a ściślej czwórwymiarowość, czyli długość, szerokość, przestrzeń i charakter wydobywany z niewidzialnego (w ramach doświadczeń mistycznych i metafizycznych). Więcej prac.
26 czerwca – 26 sierpnia 2015. Wernisaż: 26 czerwca 2015, godz. 18. Miejska Biblioteka Publiczna im. Jana Pawła II w Opolu, ul. Minorytów 4. Anna Mielniczyk.
28 czerwca – 30 lipca 2015. Wernisaż: 28 czerwca 2015, godz. 14. Muzeum Powozów Galowice. Galowice, ul. Leśna 5. Wystawa prezentuje różne i często odległe postawy twórcze młodych malarzy i rzeźbiarzy, związanych z Akademią Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Artyści ZPAP: Marlena Promna, Piotr Saul, Tomasz Niedziółka oraz Marta Szymczakowska, Karolina Szymanowska, Andrzej Rafałowicz, Bartosz Radziszewski, Joanna Pałys, Piotr Olejarz, Kamil Moskowczenko, Marcin Michalak, Wojciech Małek, Weronika Lucińska, Kasper Lecnim (Minciel), Mariusz Kosiba, Radosław Keler, Joanna Kaucz, Janusz Jasiński, Jarosław Grulkowski, Karol Babicz. Jest to więc zbiór rzeczy osobliwych: od płaskich po trójwymiarowe, od statycznych po ruchome. Czy widz odnajdzie tu wartości bliskie jego osobistej wizji świata? Które z prac wywołają w nim emocje, a które pozostawią obojętnym? Warto się o tym przekonać.
27 czerwca – 20 września 2015. Wernisaż: 26 czerwca 2015, godz. 18. Międzynarodowe Centrum Kultury, Kraków, Rynek Główny 25. Dani Karavan, światowej sławy izraelski rzeźbiarz, jest jednym z twórców nowej kategorii dzieł nazwaną site specific, powstających w ścisłym powiązaniu z kontekstem danego miejsca, często tak idealnie wtopionym w krajobraz, że wydają się jego integralną częścią. Jest autorem tak znanych dzieł jak pomnik Brygady Negev (1963-1968) czy pomnik Waltera Benjamina w Portbou (1994). Tworzone przez artystę prace site specific powstają zawsze z myślą o konkretnej lokalizacji – urbanistycznej, plenerowej bądź galeryjno-muzealnej. W realizacjach Karavan często wykorzystuje para-architektoniczne formy i skalę, prowokując widza do przemieszczania się w obrębie dzieła. Ekspozycja przybliży twórczość artysty poprzez prezentacje licznych filmów, zdjęć, szkiców i modeli. Widzowie będę mogli zapoznać się z tak wybitnymi realizacjami jak Ma’alot w Kolonii (2011), plac Kikar Levana w Tel Awiwie (1977-1988) czy też zrealizowana w Norymberdze Droga Praw Człowieka (1989-1993). Szczególnym rysem wystawy będą odniesienia Karavana do jego znajomości z Tadeuszem Kantorem. Specjalnie na krakowską ekspozycję powstaje instalacja w hołdzie dla Kantora. Dani Karavan: Nauczyłem się rozróżniać formy i doświadczenia, chodząc boso po piasku: miękkie/twarde, okrągłe/kanciaste, ciepłe/zimne, mokre/suche. Odciśnięte w piasku ślady stóp były moimi pierwszymi płaskorzeźbami, pierwszymi rzeźbami, jakie stworzyłem. Wiecznie zmieniające kształt wydmy były moim pierwszym założeniem rzeźbiarskim – odczytywałem godzinę, mierząc długość cienia, jaki na nie rzucałem.
26 czerwca ‒ 31 lipca 2015. Biuro Wystaw Artystycznych. Ostrowiec Świętokrzyski, ul. Siennieńska 54. Stanisław Brach ‒ absolwent Technikum Ceramicznego w Łysej Górze oraz Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (dyplom w pracowni prof. Mariana Koniecznego, 2000). Kieruje Pracownią Ceramiki na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Projekt multimedialny Bracha Dwie Przestrzenie jest wyrazem zainteresowania krakowskiego artysty szeroko pojętą problematyką ekologii i ochrony środowiska. Artystę zafascynowała społeczność pszczół, która jest przykładem niezwykle harmonijnej organizacji społecznej w świecie przyrody. Wystawa opowiada o pszczołach, ich hodowli i niebezpieczeństwie ich zagłady. Artysta wykonał w swojej krakowskiej pracowni oraz w zakładach porcelany w Ćmielowie serię negatywowych odlewów pszczelich plastrów miodu. Ukazał dwa światy – część odlewów o regularnych kształtach i idealnej geometrii reprezentuje kulturę pszczelej społeczności i jest apoteozą porządku. Druga część – powykręcane, nieregularne, zniszczone kształty ukażą chaos, który zagraża człowiekowi, jeśli szybko nie powstrzymamy pszczelej degradacji. Porcelana jest szlachetnym, ale kruchym materiałem, podobnie jak równowaga ekosystemu. Ceramice towarzyszą rzeczywiste i designerskie obiekty, instalacje i film video. Więcej: brach.art.pl.
10 lutego ‒ 22 czerwca 2015, z czego obrazy olejne będą eksponowane do września. Sala koncertowa Klubu Muzyki i Literatury. Wrocław, pl. Kościuszki 10. Edward Kostka urodził się w Mikołowie (1935) ‒ artysta obchodzi jubileusz 80-lecia. Dyplom: 1959, ASP Wrocław. Pracownie prof. Marii i Stanisława Dawskich oraz Stanisława Pękalskiego. Członek ZPAP od 1959. Uprawia malarstwo, rysunek, grafikę warsztatową i użytkową. W latach 1960-1973 autor licznych realizacji malarstwa ściennego, 1973-1994 naczelny grafik Wydawnictwa Ossolineum. W dorobku opracowania graficzne wielu książek i ponad 600 okładek i obwolut. Od 1996 uczestnik międzynarodowych plenerów. Wystawiał w kraju i za granicą. Zdjęcia prac. Poprzednia wystawa.
14 czerwca – 28 sierpnia 2015. Trafostacja Sztuki. Szczecin, ul. Świętego Ducha 4. Artysta urodził się w Hajfie w 1975 roku i studiował w Akademii Sztuk Pięknych i Rzemiosł Artystycznych Besaleel w Jerozolimie oraz na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. W 2013 roku reprezentował Izrael w pawilonie tego kraju na 55. Biennale Sztuki w Wenecji. Zaprezentował wówczas wielowymiarową instalację The Workshop z gatunku site-specific. Ratman został uhonorowany m.in. nagrodą Anslema Kiefera, przyznawaną przez Wolf Foudation (2011), wyróżnieniem dla młodego artysty przez izraelskie Ministerstwo Kultury oraz nagrodą Givon. Four Works to pierwsza tak rozbudowana wystawa monograficzna Gilada Ratmana w Europie. Praca: G. Ratman, Multipillory, kadr z filmu, 2010. Więcej: trafo.org.
19 czerwca – 27 września 2015. Wernisaż: 18 czerwca 2015, godz. 18. Muzeum Architektury we Wrocławiu, ul. Bernardyńska 5. Wystawa zrealizowana w ramach jubileuszu 50 lat Muzeum Architektury we Wrocławiu. Zvi Tadeusz Hecker urodził się w 1931 roku w Krakowie, lata wojny spędził w Samarkandzie. Edukację architektoniczną rozpoczął na Wydziale Architektury Akademii Górniczej w Krakowie. W 1950 roku wyemigrował wraz z rodziną do Izraela, gdzie kontynuował studia na Uniwersytecie Technologicznym Technion w Hajfie. W 1960 roku, po uzyskaniu dyplomu i odbyciu służby wojskowej, wspólnie z przyjacielem ze studiów Eldarem Sharonem oraz swoim nauczycielem i mentorem Alfredem Neumannem, otworzył studio architektoniczne, a już po kilku latach rozpoczął samodzielną zawodową drogę. Wielokrotnie reprezentował Izrael na Biennale Architektury w Wenecji. Wykładał na uczelniach w Europie i Ameryce. Do dziś pozostaje zawodowo związany z Berlinem i Tel Awiwem. Jest autorem i współautorem publikacji poświęconych współczesnej architekturze. Dla Heckera architektura nie zaczyna i nie kończy się wraz z budynkiem. Pozostaje w stanie ciągłości, podlegając nieustannym metamorfozom. Wystawa poświęcona jego dziełu prezentuje sugestywny obraz takiego procesu tworzenia, a jednocześnie ukazuje zbiór wyjątkowych projektów i budynków powstałych w jego wyniku. Więcej: ma.wroc.pl.
19-29 czerwca 2015. Wernisaż: 19 czerwca 2015, godz. 19. Galeria M. Wrocław, Jatki 10. Barbara Trzybulska – artystka ceramik. Studiowała w latach 1990-1995 na Wydziale Ceramiki i Szkła w pracowni profesor Krystyny Cybińskiej na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Mieszka i tworzy w Ciepłowodach. Prezentowane będą obiekty i kolaże ceramiczne artystki, które stanowią artystyczną refleksję na temat poezji Małgorzaty Południak. Kolaże Baśki Trzybulskiej są odrębną opowieścią. Odpowiedzią na snujące się w moich wierszach pytania, stwierdzenia, uczucia, które nazwała, zanim się pojawiły. Podróżowanie w przestrzeni. Ulepione obrazy zaledwie dotykają wspomnień, kształtują melancholię, zahaczają o harmonię, naturę, modyfikują czas. Kształtują drogę artystki, która dąży do prostoty, logicznych rozwiązań, rozszerzając narrację o podróż w głąb siebie. To niezwykły moment, w którym autorefleksja staje się niepełnym wizerunkiem myśli. Wciela emocje w detale, odgryza światu, dlatego zapamiętujemy obrazy jako własne. Pogłębiamy je, odwołujemy się do symboliki, a przede wszystkim do samodzielnego myślenia, co jest konsekwencją działania, zetknięcia treści wypływających z wierszy, by epicko wejść w glinę i poradzić sobie z tym, co nas nurtuje. Baśka daje odbiorcy możliwość, krok po kroku, na ujawnienie dojrzewających intelektualnie obrazów ‒ Małgorzata Południak, fragm. artykułu Ślady, kwartalnik sZAFa, nr 54.
19 czerwca – 7 lipca 2015. Galeria Sztuki Współczesnej, Przemyśl, ul. Kościuszki 3. Studia w latach 1987-1992 na Wydziale Grafiki Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi. Dyplom w pracowni grafiki prof. Andrzeja Bartczaka, aneks w pracowni malarstwa prof. Juliusza Narzyńskiego. Obecnie pracuje na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Technologiczno-Humanistycznego w Radomiu, gdzie prowadzi zajęcia z grafiki i rysunku. Zajmuje się rysunkiem, grafiką, rzeźbą i malarstwem. Pisze także krótkie utwory literackie. Z obecnego punktu widzenia, najbardziej pociągająca dla mnie jest taka forma grafiki – rozumianej jako nieortodoksyjna – wchodzącej w relację, czy to z zastanym przedmiotem, czy też z konkretną i niepowtarzalną przestrzenią. W takich przypadkach grafika, mająca za sobą wielowiekową tradycję, jest rodzajem działania oferującego ogromne możliwości przekazu, mającego znamiona współczesności, a także dającego (ciągle) przewagę nad techniką cyfrową, coraz częściej zastępującą tradycyjne techniki graficzne – Andrzej Brzegowy, fragment autoreferatu przygotowanego do przewodu habilitacyjnego. Praca: Bez tytułu, 2012, rapidograf, tusz, 70 x 100 cm. Więcej: bwaprzemysl.pl.
15 czerwca – 15 lipca 2015. Wernisaż: 15 czerwca 2015, godz. 18. Civitas Christiana, Galeria Kuźnicza, Wrocław, ul. Kuźnicza 11-13. Stanisław Kulon to wybitny polski rzeźbiarz, emerytowany profesor warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Miał szczęście do wielkich mistrzów na swojej drodze. W zakopiańskim Liceum Technik Plastycznych trafił na prof. Antoniego Kenara. Podczas studiów w warszawskiej ASP jego mistrzami byli prof. Marian Wnuk i prof. Ludwika Nitschowa. Był po studiach asystentem pani profesor, potem profesorem rzeźby w ASP. Profesor Kulon nazywany jest nierzadko współczesnym Witem Stwoszem. Jest rzeźbiarzem tworzącym w drewnie i swoją twórczością dokumentującym także dziejowe doświadczenia Polaków oraz własne. Cykl 33 reliefowanych, barwionych sosnowych tablic jest przejmującą artystyczną opowieścią o ludzkim jednostkowym wymiarze doświadczania historii. Wraz z rodziną kilkuletni Stanisław Kulon został wywieziony na Ural. Tam zmarli jego rodzice i troje rodzeństwa. Poprzez sowieckie domy dziecka, tułaczkę wrócił do Polski. Część jego twórczości jest świadectwem o ówczesnych doświadczeniach. Ich zapis ma charakter uniwersalny. Więcej: Trzeba dać świadectwo. Kurator wystawy: prof. A.M. Zyśko.
17 czerwca – 8 lipca 2015. Wernisaż: 18 czerwca 2015, godz. 18. Galeria Sztuki w Legnicy, Legnica, pl. Katedralny 1/1. Praca: Obudzone światło V, olej na płótnie, 110 x 130 cm, 2008. Więcej: prace i o artystce.
11-25 czerwca 2015. Wernisaż: 11 czerwca 2015, godz. 19. Galeria Sztuki i Designu Kaprysy, Wrocław, Przejście Żelaźnicze 8. Sztuka Budzyńskiego jest zwrotem do autonomii wobec wpływów gotowych odpowiedzi na to, kim jesteśmy i do czego dążymy. Obrazy jako medium są odwołaniem do doświadczeń, emocji, zgromadzonej wiedzy. Artysta stał się obserwatorem świadomych założeń w kontakcie z jego sztuką. Budzyński przygląda się przemianom kulturowym i pędowi do tworzenia świata, w którym nic nie jest pewne. Człowiek pozostaje nasycony wielkimi obawami zażyłości, wyboru absolutnych wartości. Budzyński podkreśla swój zdystansowany stosunek do natłoku znaczeń. Artysta formułuje hipotezę dość przewrotną, że obserwacja i właściwe rozumienie rzeczywistości, może zachować precyzyjność jedynie przez milczenie. Więcej: Brzydkie obrazy.
17 czerwca – 8 lipca 2015. Wernisaż: 17 czerwca 2015, godz. 18. Galeria Sztuki Stalowa w Warszawie, ul. Stalowa 26. Piotr Błażejewski – artysta malarz, pedagog. Błażejewski to jeden z najważniejszych malarzy wrocławskiego strukturalizmu. Jest istotnym artystą polskiej abstrakcji geometrycznej. Obecnie jest profesorem zwyczajnym Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu, gdzie prowadzi pracownię dyplomującą z malarstwa. Ekspozycja podzielona jest na dwie części: monograficzną – poświęconą Błażejewskiemu, oraz zbiorową – dokumentującą dokonania wrocławskiego środowiska artystycznego na przestrzeni kilku dziesięcioleci. Druga część zawiera prace malarzy, współpracowników i przyjaciół profesora, wśród których znaleźli się: A. Mazurkiewicz, K. Maliszewska, W. Gołkowska, K. Jarodzki, A. Klimczak-Dobrzaniecki, P. Lewandowski-Palle, S. Kortyka, P. Kielan, J. Jaroszewski, A. Brudzińska. Więcej: stalowa.art.pl.
12 czerwca ‒ 12 lipca 2015. Wernisaż: 12 czerwca 2015, godz. 18. Galeria Tkacka na Jatkach, Wrocław, Jatki 19-23. Kaja Solecka studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1993-1998) malarstwo w pracowni prof. Janusza Tarabuły. Głównym zagadnieniem twórczości artystki jest postać ludzka, przedstawiona fragmentarycznie, w nienaturalnej pozie, poszukująca wewnętrznej konstrukcji lub rozpadająca się na fragmenty i cząstki, sugerujące pejzaż. Jest to badanie granic tej wizji, gdzie motywy ‒ zaczerpnięte z realnego świata ‒ stają się odbiciami wewnętrznych przestrzeni i pejzaży. Praca: Subimago XVII, oil on canvas, 100x100 cm, 2012. Foto.
6-7 czerwca 2015, Galeria Wirydarz, Lublin. Malarstwo Barbary Szubińskiej ekspresyjne, niepokojące i dramatyczne, oscyluje na granicy figuracji i abstrakcji. Tajemnicze, aluzyjne wnętrza i oniryczny nastrój, jaki je wypełnia, stawiają malarkę w rzędzie czołowych twórców malarstwa metaforycznego. Często podejmowanym przez nią motywem jest pejzaż, dający okazję do interesujących rozwiązań kolorystycznych i fakturowych. Barbara Szubińska (1934) studiowała na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie w pracowniach prof. Stanisława Szczepańskiego i Artura Nachta-Samborskiego. Dyplom uzyskała w 1958. W 1963 stowarzyszyła się z grupą „Rekonesans” i wystawiała z nią w latach 1964-1966. Brała też udział w retrospektywach grupy w latach 90., poczynając od jubileuszowej wystawy w Galerii Zachęta w 1994. Od 1992 jest pedagogiem, od 2000 profesorem Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Artystka od początku lat 60. wiele wystawiała w kraju i za granicą. Obok malarstwa chętnie stosowaną przez nią techniką jest akwarela. Więcej: nockultury.pl. Praca: Sztorm, 1978, olej, płótno, 100x110.
29 maja – 16 czerwca 2015. Galeria Sztuki Współczesnej, Przemyśl, ul. Kościuszki 3. Andrzej Markiewicz – studia wyższe w Instytucie Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie, dyplom magistra wychowania plastycznego w pracowni malarstwa i rysunku prof. Mieczysława Hermana oraz pracowni grafiki prof. Stanisława Góreckiego (1986). Zajmuje się rysunkiem, grafiką warsztatową, malarstwem. Andrzej Markiewicz korzysta z wolności twórczej całkowicie, dobitnie i w pełni. Nie ograniczając się ani do techniki ani do formatu. Ogromny ładunek energii, wyrażający się poprzez dynamikę kresek, nie oszczędza zamkniętych w ich obszarze fragmentów grafiki. Pozostawia w kompozycji pewne fragmenty świata przedmiotowego czy postaciowego, wykorzystując technikę collage`u, xero, druku cyfrowego. Korzysta z zadrukowanych podłoży, takich jak kartki kalendarza, stare dokumentach, jak również grafiki cyfrowe ze swoją już zapisaną historią. Pozwala mi to uzyskać właściwy, określony wyraz wypowiedzi, różnicować materie, podkreślać wyrazistość przedmiotu, postaci czy formy. Gęsta siatka mocnych kresek, tworząca wyczuwalną przestrzeń materii, nie pozwalają przejść obojętnie. Ekspresja wypowiedzi Andrzeja Markiewicza jest obezwładniająca. Sam autor w tekście o swojej twórczości pisze: działania artystyczne są dla mnie swoistym rodzajem pisma, przy pomocy którego opowiadam historie odnoszące się do rzeczywistości. Dodatkowo na obrzeżach lub wewnątrz prac rysunkowych umieszczam teksty mojego autorstwa lub ostatnio np. 13 Bajek z królestwa Lailonnii… Leszka Kołakowskiego, bądź pojedyncze słowa, znaki, symbole – traktując je jako element kompozycji w pełni zintegrowany z resztą. Odnoszą się one do czasu, okoliczności w jakich powstał mój obraz. Stają się uzupełnieniem wizji procesu twórczego, poszukiwań prawdy, określonego wyrazu, możliwości intelektualnych, sposobu wprowadzania skrótów myślowych, syntezy, ładunku emocjonalnego. To również dodatkowy element poszerzający sferę tajemniczości i niedomówień, którą pozostawiam do wnikliwego penetrowania odbiorcy. Mamy więc do czynienia z uzewnętrznieniem się niesamowitych pokładów emocji, które zamieniane są w treści. To one budują kompozycje, kształtują formy i zamykają je w konkretnych kompozycjach – prof. Adam Romaniuk. Praca: Pars pro toto… Związki uczuciowe – koniec i poczatek; [z Iredyńskim], EA.: papier + digital print, oil pastel, ołówek; Radom, styczeń 2015, fot. Szyman Piasta. Więcej: bwaprzemysl.pl.
6 czerwca – 20 września 2015. Muzeum Karola Szymanowskiego, Willa Atma, Zakopane, ul. Kasprusie 19. Czysta Forma to koncepcja artystyczna stworzona przez Stanisława Ignacego Witkiewicza dotycząca wszystkich dziedzin sztuki, w tym także muzyki. W malarstwie był to eksperyment formalny, który zaowocował na początku lat 20. XX wieku serią obrazów olejnych. W roku 2015 obchodzimy 100. rocznicę śmierci Stanisława Witkiewicza, wybitnego architekta, twórcy stylu zakopiańskiego oraz 130. rocznicę urodzin jego syna Stanisława Ignacego Witkiewicza-Witkacego – pisarza, dramaturga i malarza. Praca: S.I. Witkiewicz, Martwa natura z zegarem, 1921, olej na płótnie, 60 x 60 cm. Więcej: mnk.pl.
.jpg)
.jpg)